Een webshop, een blog, een podcast. Maatwerk, gadgets, social media. Hallo Ergo! is intussen 'vanalles wat'. Vooral 'vanalles' dat wij leuk vinden.
Eerlijk? Wij dachten vooraf niet aan een webshop, niet aan gadgets, niet aan een podcast of blog. Social media op zich is super leuk. Da's delen, da's amusement, da's samen en toch 'chill'. Al die extra zaadjes hebben we toevallig en spontaan geplant. Enerzijds omdat we plots merkten dat het kon, anderzijds omdat wij zelf door Hallo Ergo! krachten ontdekken. Individuele sterktes en kwaliteiten van onszelf, maar nog meer samen-sterktes. Hoe verschillend Joris en ik ook zijn, zo sterk matchen we. Zo sterk matchen onze uiteenliggende interesses en passies. Als koppel, en zo blijkt ook bij Hallo Ergo!.
Samen is alles leuker!
Dus Hallo Ergo! ontstond en ik probeer vanaf dag Ć©Ć©n dat 'gewone' idee laagdrempelig te verspreiden.
Ik werkte in 2021 enkele maanden als zelfstandig ergotherapeut aan huis. Iets wat ik op zich heel graag deed. 't Was met volwassenen, een leuke afwisseling met mijn CAR-job bij kinderen, en dat 'aan huis-gegeven' intrigeert me wel. Ik ben ervan overtuigd dat dat eigenlijk de voorname plek is waar een ergotherapeut moet werken. We prediken maar 'oefenen en opnieuw aanleren van alledaagse activiteiten', maar komen vaak niet tot werken binnen de alledaagse context zelf. Ik ben dan zelf ook blij dat er heel wat organisaties zijn die de ergotherapeut in de thuiscontext op de kaart proberen te zetten. Zo ook dat er steeds meer ergotherapeuten zich aan de 'zelfstandige-sprong' wagen. We zouden nog meer ons steentje kunnen bijdragen op het werk, op school, in de sportclub of de muziekles. De reden waarom ik er uiteindelijk mee stopte? De administratieve rompslomp. Niet de verslaggeving, da's best leuk en hoort erbij. Wel het hele gedoe om terugbetaling te verkrijgen. Da's nog niet standaard ingeburgerd en vaak een strijd met RIZIV en mutualiteiten. En strijden, laat dat nu Ć©cht niks voor mij zijn.
Ik had toen echter geproefd van het zelfstandige leven. Van zelf dingen kunnen plannen en organiseren. Van ideeƫn en professioneel gedachtengoed delen op social media. Ik werd er blij van Ʃn kreeg er energie van. Na een (kort) tijdje rust besloot ik Hallo Ergo! op social media te gooien. Mijn passie delen, mijn liefde voor kinderen delen, ook die niet onder de maatschappelijke norm 'gewoon' gecategoriseerd kunnen worden. Elk kind moet een kans krijgen om zich goed te voelen. Elk kind moet de kans krijgen om zich niet te moeten verantwoorden voor wie hij of zij is. Een kind wordt helemaal als zichzelf geboren en moet ook de kans krijgen om zichzelf te kunnen blijven en te ontwikkelen. Op eigen tempo. Eigen manier. Dus Hallo Ergo! ontstond en ik probeer vanaf dag ƩƩn dat 'gewone' idee laagdrempelig te verspreiden. Alle kleine beetjes helpen is onze soms nogal zwart-witte maatschappij als je't mij vraagt.
Even het hoofd leegmaken. Even tijd maken voor iets anders.
Na een periode van enthousiast delen door mij, Nienke, zat Joris, omwille van andere zaken even in een dip. Aan alles was te merken dat hij vooral even leuke dingen moest doen. Even het hoofd leegmaken. Even tijd maken voor iets anders. Vervelen, daar is hij Ʃcht niet goed in. Het enige toen waarmee hij zijn gedachten wel eens kon verzetten was eender wat maken uit hout. Machinerie uit het tuinhuis halen en creƫren. Bureau, inbouwkasten, caviahok, poppenbedje, bed voor Janne, speelgoedkeuken,... Ons huis raakte stilaan 'vol'. En iets maken uit hout om er dan niets mee te doen, dat zit niet in Joris zijn aard. Toen werd een eerste 'extra' zaadje geplant. Mijn passie voor het vak kwam al snel met: 'als je nu eens therapiemateriaal voor mij maakt?'. Mmm, daar zat wel iets in. Ik kan er Ʃcht dagelijks iets mee doen en al snel kregen we een idee om iemand anders, onbekend, blij te maken met iets concreet, naast de ideeƫn die ik dagelijks deel op social media. Zo kwam de Give Away van onze eerste creatie, ons 'reuzeleuke rad', tot stand om vervolgens onze eigen materialen ten toon te stellen en te koop aan te bieden in onze Hallo Ergo!-webshop. Joris amuseert zich, ik kan mijn ideeƫn 'bombarderen' en om de zoveel tijd met nieuwe materialen naar de kids en jullie... Jullie vinden de weg naar onze webshop als jullie iets nodig hebben. En is er iets niet te vinden, maar heb je zelf een 'houten' wens of idee? Dan bekijken we of Joris het kan maken. Samen. Toen kreeg 'maatwerk' ook een plek op onze website.
Dat voelt goed. We kunnen opstarten wat we willen en we blijven weg van datgene waar we geen zin in hebben.
Joris kon zijn ei kwijt bij Hallo Ergo!. Ik ook, al een tijdje. Doordat we vooraf geen doordacht plan hadden met Hallo Ergo!, en nu eigenlijk ook niet hoor, biedt het concept voor ons als koppel heel wat ruimte. Dat voelt goed. We kunnen opstarten wat we willen en we blijven weg van datgene waar we geen zin in hebben. Hallo Ergo! moest voor ons, ondanks het ontstaan van onze webshop, iets toegankelijk blijven. Da's het enige wat we echt bewaken. Da's het enige dat wƩl een plan is. Ook mensen die geen zin hebben om, cru gezegd, geld uit te geven moeten welkom zijn en zich vooral welkom voelen. Toen ik dertig werd liet ik dan een kleine kinderdroom van mezelf uitkomen door een eerste blogbericht te schrijven. Daarmee wou ik aantonen dat, hoewel ik van nature een enthousiast individu ben, ik ook maar gewoon een mens ben. Dat Joris gewoon een mens is en we Janne gewoon een kind laten zijn. Net als jullie. We volgen gewoon ons gevoel en proberen wat uit. Lukt iets niet, dan is dat okƩ. Blijkt een 'onozel' idee aan te slaan, dan genieten we daarvan.
Met de blog delen we om die reden eerlijke persoonlijke verhalen, zoals deze, maar ook inhoudelijke verhalen. Als ik zin heb om eens te schrijven. Jullie kunnen er terecht, als jullie zin hebben om iets te lezen. We voegden de blog bewust toe aan onze website en ik schrijf bewust geen epistels op social media. De blog moest ook toegankelijk zijn voor zij die bewust niet kiezen voor een profiel op Facebook of Instagram, maar misschien wel op zoek zijn naar erkenning of een alledaags verhaal. Zo kwam hij dus ook gewoon terecht op onze website. Onze centrale samen-plaats.
Het Hallo Ergo!-team. Dat zijn Joris, Janne en ik, Ć©n jullie.
Zo hadden we in enkele maanden tijd een enthousiast platform op social media, een webshop en een blog. Dat delen, dat deed ons deugd. We deelden een project met elkaar als koppel, en we deelden 'vanalles wat' met anderen, met mensen die we niet kennen. Met jullie. Met ons 'team'. Zo noem ik het wel eens. Het Hallo Ergo!-team. Dat zijn Joris, Janne en ik, Ʃn jullie. En die eerste twee kadeeƫn, die ken ik. Die vind ik alvast geweldig. De overige 'leden' van ons team kennen we niet (in't echt). Menig man heeft geschreven dat een team pas kan werken als je de mensen die het tot een team maken kent. Er zat dus maar ƩƩn ding op om ons samen-verhaal Ʃcht te maken en dat was: iets in't echt aanbieden. Ik werk halftijds als kinderergotherapeut in hoofdberoep. Ik werk drie uur per week als PAB-assistent. Er waren dus nog enkele uren, wanneer Janne op school zit, over. Ik stond dus al snel te springen om wat Ʃchte Hallo Ergo!-uren te vullen. De promotor in mij kwam naar boven en ik bood mezelf, met een heleboel spel- en therapiemateriaal aan aan de maatschappij. We verkondigden dit als 'wij komen graag met onze Hallo Ergo!-camionette naar jou toe om te spelen, te ontdekken, te leren, te beleven, te ervaren,...'. Hallo Hallo Ergo!-workshops! Zo leuk... Alweer. Ik ontmoette intussen pas gestarte studenten ergotherapie en nam ze mee in de wereld van het kind. Ik ontmoette afgestudeerde ergotherapeuten en vertelde over mijn ergo-drijfveren. Ik maakte zesdejaars studenten warm voor mijn job en binnenkort neem ik kinderen Ʃn ouders mee op avontuur tijdens de eerste Hallo Ergo!-ontdekkingsnamiddag. Welk kind, dat maakt niet uit. Ik neem graag Ʃlk kind mee op avontuur. Zo maak ik stapje per stapje kennis met het hele Hallo Ergo!-team. Met jullie.
Personal note: ik heb een 'spraakgebrek'. Zo noemde ik het, maar eigenlijk is het geen 'gebrek'. Dat besef ik nu.
Last but not least. Onze meest recente 'samen-creatie': de Hallo Ergo!-podcasts. Ik moet zeggen, da's iets waar ik eigenlijk niet voor stond te springen. Personal note: ik heb een 'spraakgebrek'. Zo noem ik het, maar eigenlijk is het geen gebrek. Dat besef ik nu. Ik heb een foute articulatie van de 'r'. Da's zo gegroeid, da's al mijn hele leven zo. Ja, je kan daar logopedie voor volgen en ja, dan ben ik er misschien in een wip 'vanaf'. Vind ik dat nodig: nee. Ik ben tevreden met wie ik ben en vanuit mijn gedachtengoed, dat ik ook probeer uit te dragen, moet je mensen respecteren zoals ze zijn, ook jezelf. Je hoeft niet alles op te lossen. Je hoeft niet alles te maken zoals het voor velen moet zijn. Je moet zƩlf iets willen veranderen. In mijn jeugd werd daar eigenlijk nooit iets van gezegd. Als kind groeide ik op, als tiener geen probleem, in de hogeschool besef je even 'oei, ik ga met kinderen willen werken', is dat misschien een probleem? Ik studeerde af, niemand maakte er een punt van. Toen ik begin te werken was dat wel even een ding. Ik stond plots tussen een hele hoop logopedisten, die dat natuurlijk na ƩƩn seconde doorhadden, en voelde me heel onzeker. Ik had als reflex: ik moet er iets aan doen. Wat als Janne dit ook heeft? Als ik daarop terugkijk was dat een foute reflex van mezelf. Ik had toen meteen moeten zeggen 'klopt, maar ik ben wel goed in wat ik doe en dat veranderd niets aan mijn kwaliteiten als mens en kinderergotherapeut'. Daar was ik toen nog niet klaar voor. Toen Janne plots zelf de 'r' klak uitbracht was ik stiekem wel dolgelukkig. 't Was zoiets van: 'zie je wel, Janne kan het wel'. En eigelijk is dat zelf een foute gedachte, want als zij net als mij dat kronkeltje had, dan was dat ook okƩ. Dat maakte haar als ons kind helemaal niet minder mooi of perfect. Zo legde ik me er dus plots helemaal bij neer, kon ik het loslaten. En als mensen nu zeggen 'die kan jou daar bij helpen' omdat ze het opmerken, dan zeg ik : 'bedankt, maar hoeft niet. Vind het helemaal prima zo.' Als mensen zƩlf geen probleem ervaren, hoeven wij met onze maatschappelijk standaarden ook echt geen probleem van te maken. Side note: ik wijk af van de podcast.
Joris is naast zijn 'houten hobby' ook gek op de digitale wereld. Video's maken, filmen, monteren,... Hij zit zelfs in een filmclub: Blue Flower Company. Ter zake, Joris is fan van podcasts en stelde voor om ook eentje op te nemen met Hallo Ergo!. We zouden daarmee mensen kunnen bereiken met verhalen en ervaringen. We zouden ook op die manier gratis en voor niks kunnen delen. Dat idee vond ik natuurlijk helemaal passen binnen Hallo Ergo!, ware het niet dat hij vond dat ik met mijn joie de vivre en passie voor het vak de spreker moest zijn. Bam. Ik. Spreken. Zonder beeld, alleen mijn stem. De twijfel over de 'r' was helemaal terug. De inhoud en het enthousiasme, dat had ik, daar maakte ik me niet druk om. Ik hou ervan om te babbelen. Maar enkel audio van mezelf de wereld in sturen. Op social media. Dat voelde voor mij aan als vragen om reactie, als vragen om 'kritiek'. Een niet-realistische gedachte bleek later. Ik zette me erover en begon te denken over dat idee. Delen wou ik. Babbelen met anderen wou ik. Nieuwe mensen ontmoeten wou ik. Er kwamen al een handvol thema's in me op, met inclusie voorop. Dan kon die uitspraak toch niet dĆ© reden zijn om het niet te doen? En zo geschiedde. Ik probeerde het. En die podcast, dat ging vanzelf. Ik voelde me op het moment zelf als een vis in het water en genoot ten volle van de verhalen en visies van mijn gesprekspartners. Ik stak er veel van op en ik hoorde āmijn probleemā bij het beluisteren niet meer. Ik hoorde het verhaal. Ik hoorde ons. Ik hoorde mijn gesprekspartner en ik ben zo fier op die podcasts. Ik zette dat wat ik wou voorop en mijn angsten opzij. Ik liet zo'n akkefietje het 'proberen' niet in de weg staan. Ik ben zo dankbaar dat Joris zei dat een podcast iets voor Hallo Ergo! zou zijn en dat we er alweer samen voor gingen.
Ik hoop oprecht dat wij op deze manier ook jullie krachten beetje bij beetje in de verf mogen zetten.
Clue van het verhaal... Hallo Ergo! is iets wat groeit op basis van ons gevoel. Geen duur zakenplan. Geen commerciƫel gedoe. Het gaat niet te snel. We doen er ons ding mee. We proberen. Baadt het niet, dan schaadt het niet. Ik ga natuurlijk ook niet liegen. De workshops en webshop maken dat onze onkosten worden vergoed. Da's fijn, dat maakt het ook Ʃcht mogelijk. Daar kunnen we alleen maar jullie voor bedanken. Als ik nu terugkijk op de afgelopen zes maanden dan denk ik wauw. Wat fijn dat jullie ons vonden. Wat fijn dat we dit kunnen en mogen doen. Wat fijn dat we door Hallo Ergo! nieuwe krachten bij onszelf ontdekken. Ik hoop oprecht dat wij op deze manier ook jullie krachten beetje bij beetje in de verf mogen zetten. Probeer, sta open, werk samen. Durf.
Bedankt team Hallo Ergo!
Liefs, Nienke
Comentarios