Lachende gezichten, fonkelende oogjes. Veel lawaai, waterparels overal. Ballonzwaarden en glittertattoos. Popcorn en suikerspinnen. Een beknopte samenvatting van woensdagnamiddag 25 mei 2022: onze allereerste Hallo Ergo!-ontdekkingsnamiddag. We openden een pop-up-circuslokaal in hartje Hasselt, nodigden een bende kinderen tussen 4 en 7 jaar én (groot)ouders uit, zorgden voor veel speelgoed en evenveel samenactiviteiten en -opdrachten. Het speciale aan dit alles? Elk kind was welkom. Ook kinderen die net iets 'anders' waren. Spelen kan iedereen. En samen spelen eveneens. Als we ons er maar voor openstellen. En weet je wat? Voor ons is elk kind speciaal. En da's iets positiefs als je't ons vraagt.
Als student kreeg ik tijdens één stageperiode iets heel waardevols mee, iets dat mij veranderde als persoon, iets dat mijn kijk op het kind enorm verbreedde.
Ik neem jullie graag even mee in dit verhaal. Je ving ongetwijfeld wel iets op over onze ontdekkingsnamiddag. Al was het maar een reclamerondje op Instagram, een alinea in de Uit in Hasselt of een toelichting op LinkedIn. Je hoorde iets over 'spelen' en 'ontdekken' en de uitspraak dat elk kind welkom was. Het leek misschien op een doordeweekse spelnamiddag voor kinderen, maar voor ons was het veel meer dan dat. Doordeweekse spelnamiddagen zijn dik oké. Helemaal voorstander van. Het is niet voor niks dat wij ook kozen voor spelen binnen dit concept. Door te spelen leer je onbewust als kind heel veel.
En toch. Als student kreeg ik tijdens één stageperiode iets heel waardevols mee, iets dat mij veranderde als persoon, iets dat mijn kijk op het kind enorm verbreedde. Een welbespraakt item, een vaak gevreesd iets, namelijk 'inclusie'. Daar waar ik eerst verbaasd was dat een kind met een leerstoornis in een 'gewone' klas zat tussen 'gewone' kinderen, zag ik daar als 20-jarige gedurende acht weken hoe dit ook gewoon 'gewoon' kon zijn. Kinderen die samen spelen, ongeacht of er eentje 'anders' is. Leerkrachten die dat ene kindje ook lieten lezen, lieten schrijven, lieten rekenen, gewoon op eigen tempo, met aangepaste blaadjes, aangepaste oefeningen, maar in de klasgroep. Gewoon naast een ander kindje dat leest, schrijft of rekent. Ouders die hun kind aan de schoolpoort ophalen en even vriendelijk goeiedag zeggen naar de ouders van het 'andere' kindje. Schoolfeestdansjes die niet aangepast worden, maar waar dat een eigen flexibele invulling van de choreografie meer dan welkom is. Uitstapjes met extra helpende handen zodat élk kind mee kon. Ook die 'andere'. Het kon blijkbaar en het was zo 'gewoon'. Alles was samen. Dat deed iets met mij. Dat veranderde mijn mindset, dat zorgde voor een klik.
Sidenote: ik ben niet tegen het buitengewoon onderwijs, ik ben ook niet resoluut voor inclusie. Ik ben wel voorstander van een keuze. Alle opties open op tafel en bekijken wat het best past bij kind en ouders. Overleggen, dingen durven benoemen. Dingen durven proberen. Niemand heeft een glazen bol, niemand weet wat de ideale context is voor een kind. Alleen door te proberen kan je ontdekken of iets bij je past of niet, zo ook de schoolkeuze. Op maat heet dat dan. En laat elk kind nu eenmaal anders zijn en dus misschien ook iets anders nodig hebben. Psst... Juffen, meesters... Jullie doen echt topwerk éh. Je hoort mij hier ook niets anders zeggen. Het woord 'inclusie' doet vaak heel wat stof opwaaien in het onderwijs, bij externe hulpverleners,... noem maar op. Ik probeer dus ergens steeds voorzichtig te zijn als ik het opwerp. Die drempel moet ik nog even over, want eigenlijk mag mijn visie er net zo zijn als die van jullie, toch? Samen verschillende visies uitwisselen zorgen pas écht voor een brede samenkijk.
Veel gedacht, en dan moet je beslissen 'gaan we ervoor of niet'.
Terug naar de ontdekkingsnamiddag. Die klik die ik destijds maakte is er nog steeds. Het thema inclusie boeit me nog steeds. Ik geloof erin dat inclusie breder is dan onderwijs alleen. Als wij als mensen in de maatschappij een inclusievere kijk ontwikkelen, zou er (naar mijn bescheiden mening) meer verdraagzaamheid en respect zijn. Ik heb ook geen glazen bol, dus misschien ben ik mis, maar dromen mag. Om inclusie te laten zien aan anderen, moet je het laten ervaren. En hoe kan dat beter dan door iets inclusief te organiseren? Zo kwam de piste van een ontdekkingsnamiddag naar voren. Als we nu eens iets zouden organiseren voor iedereen? Voor ouders, grootouders, maar evenzeer voor elk kind. Samen. Zou dat kunnen? Zou ik dat kunnen? Zou dat anderen ook aanspreken? Zouden ouders van kinderen zonder beperking hier spontaan op af komen? Zouden ouders van kinderen met een beperking de drempel over kunnen om deel te nemen? Want makkelijk zou het niet zijn. Je rekent op het respect van anderen voor elkaar, da's iets wat je zelf niet in de hand hebt. Alles zou daarmee staan of vallen. Stof tot nadenken. Dat het binnen Hallo Ergo! zou moeten gebeuren, dat sprak voor zich. Als zelfstandige ben je toch onafhankelijker en kan je écht een brede doelgroep bereiken. Je kiest en bepaalt zelf. Als we dus inclusief wilden werken zonder grenzen, dan kon dat wel eens de weg er naartoe zijn.
Veel gedacht, en dan moet je beslissen 'gaan we ervoor of niet'. Aangezien het zaadje al gepland was in mijn hoofd en het stiekem al aan't groeien was, was de 'niet' uiteindelijk geen optie meer voor mij. Ik wou het proberen. Eén keer zowieso. Oké, beslist. Hup, thema circus erbij. Doe-ticketjes gemaakt. Aanbod op de website tentoongesteld. En dan maar hopen dat er op z'n minst toch één iemand zou willen komen. Dat klinkt nu misschien hopeloos, maar zo voelde ik me aan het begin ook. Uiteindelijk wisten mensen niet goed wat we zouden gaan doen, naast spelen en ontdekken. Ze kenden mij niet en ik hen niet en ze moesten er nog voor betalen ook. Wie zou ons vinden? Wie zou dan ook nog willen komen meespelen? Afwachten geblazen.
Side not: In ons denkproces zat ook een kink in de kabel. Eigenlijk wilden we ook een aanbod beschikbaar stellen voor organisaties, los van deze typische ontdekkingsnamiddagen. Als dat niet-inclusief is moet dat ook kunnen. Scholen, dagcentra, verjaardagsfeestjes. Daar waar er gespeeld moet worden, willen wij ons steentje bijdragen. Zo kwamen we op het tweesporig idee: wij organiseren inclusieve ontdekkingsnamiddagen op een door ons gekozen moment en locatie, maar we bieden ons 'circus' eveneens aan binnen jouw organisatie. Inclusief of niet. Op maat of niet. Alles kan, alles is bespreekbaar. Zo ver-engen we niet en blijft het samenverhaal op de voorgrond. Voor elk wat wils, daar voelde ik me het beste bij. Het topic 'workshop boeken' op onze website werd zo ook meteen een optie. Spannend, maar zoals wij het willen.
Ik wilde er geen therapeutisch kader rond breien, maar wilde wel dat elk kind aan zijn of haar trekken kwam.
Kinderen of geen kinderen ingeschreven. Ik amuseerde me wel al snel met de voorbereidingen. Zelfs als er slechts één iemand zou komen zou ik die lieve weldoener ook laten spelen met onze eigen 4-jarige. Het zou sowieso leuk worden en wij zouden alsnog nieuwe mensen, nieuwe ouders leren kennen. Altijd gewonnen toch? Naarmate mijn ideeën concreter werden en naarmate ik meer activiteiten bedacht, kwamen de inschrijvingen gestaag binnen. Alsof iets telepathisch daarvoor zorgde. Zo blij! Mensen vonden dus toch de weg naar onze ontdekkingsnamiddag. Ouders wilden écht mee komen spelen met hun kind. Ik kreeg alleen maar nog meer zin in de voorbereidingen en liet me helemaal gaan. Ik probeerde in te spelen op het inclusieve, en tegelijk ook niet teveel. Ik wilde er geen therapeutisch kader rond breien, maar wilde wel dat elk kind aan zijn of haar trekken kwam. Geleide activiteiten, sensorisch spel, een motorisch aanbod, ... Voor elk wat wils. Ik zette enkele duidelijke krijtlijnen uit zoals 'respect voor elkaar is de basispijler' en 'samen spelen gaat voor op alles' en 'niets moet, geen druk, spelen en exploreren op eigen tempo'. Daar bouwde ik op verder en zo hoopte ik dat zowel (groot)ouders als kinderen zich op hun gemak zouden voelen.
Enkele weken later was alles klaar. Materialen: check. Gelamineerde visualisaties: check. Geleide activiteiten: check. Vrij spel: check. Extra's: check. En toen plots: UITVERKOCHT! Amai, nooit durven denken, nooit durven dromen. Het werd zo ineens heel echt. Ik was zo dankbaar dat mensen wilden komen. Een vat vol energie.
Uiteindelijk organiseer je iets, betalen mensen hiervoor en wil je dan ook wel dat het gaat zoals je het in je hoofd hebt.
Joris werkte dinsdagavond hard om onze pop-up-circustent vorm te geven. En dan was het woensdag 25 mei 2022. Ik zat vol zenuwen, iets wat ik normaal niet heb als ik met kinderen op ontdekking kan. Ik denk dat het onbewust kwam doordat er heel wat onbekende ouders en kinderen zouden langskomen. Uiteindelijk organiseer je iets, betalen mensen hiervoor en wil je dan ook wel dat het gaat zoals je het in je hoofd hebt. Dat ouders zich op hun gemak voelen, dat kinderen kunnen zijn wie ze zijn. Zonder oordeel, zonder druk. Dat vond ik belangrijk. Wilt een kind niet meedoen? Prima. Wilt een kind overenthousiast meedoen en de show stelen? Ook helemaal prima. Dat moest kunnen, dat kan ook, als er respect is voor elkaar. En zoiets kan je wensen en dromen, maar dat heb je nu eenmaal niet zelf in de hand. Misschien vandaar de zenuwen. Vrolijke zenuwen, want dat ik er zin in had, daar viel niet over de twijfelen.
13u50: het eerste kind komt aan met oma. Alle stress weg. Echt alles. Alsof ik plots in mijn natuurlijke habitat zat. Hier heb ik zo lang naar uitgekeken en nu was het moment daar. De andere kinderen en (groot)ouders volgden en als snel kon het circus beginnen. Die ouderparticipatie die ik daar toen zag: WAUW. Zo warm, zo respectvol, zo mooi. Ik heb geen enkel moment het gevoel gehad dat het inclusie-aspect een ding was. We gingen er ook bewust niet op in. Iedereen was welkom en nee, we gingen niet eerst een rondje doen wie nu wel 'iets had' en wie niet. Daar draaide deze namiddag niet om en dat voelden de gasten precies zo aan. Alles was heel gewoon. Inclusie was er niet. Of juist wel. Het was geen ding. Het was er gewoon.
Alle kinderen deden mee op hun manier. Al liggend, al zitten, al dansend door het lokaal. Al fladderend, contact zoekend of op een afstandje bestuderend. Yes. Het zat goed. Nog nooit zulke knappe acrobaten gezien. Nog nooit zulke unieke clowns ontmoet. Als dan de extra's tevoorschijn kwamen en het vrij spel werd ingezet gingen ze helemaal total los. Prachtig om te zien. Even was ik alle controle kwijt en nooit gedacht dat ik dit zou zeggen: dat voelde goed. Ik wou dat ze gingen spelen, dat deden ze. Ik wou geen druk leggen, die was er niet. Ik wou dat ze onbewust leerden, dat gebeurde. Ik wou dat ze respect hadden voor elkaar, leerden omgaan met elkaar. Dat deden ze allemaal. Spontaan. Helemaal als zichzelf, zonder vooropgestelde 'to do's' en 'regeltjes'. Jong en oud vonden elkaar. Gewoon of 'anders' speelden naast of met elkaar. Elke (groot)ouder gaf op zijn of haar beurt ruimte aan het kind om dit te kunnen doen. Een praatje slaan met elkaar kon, rommel maken mocht. Glittertattoos en ballonnen vulden de ruimte. Popcorngeur en suikerspinkleur. Mmmmm.
Aan het eind vroegen ouders wanneer de volgende ontdekkingsnamiddag was. Er was nog geen volgende, ik wilde onze vuurdoop afwachten.
Als je nu aan mij vraagt of die eerste versie geslaagd is zeg ik volmondig 'ja'. Ik denk dat we in ons opzet van samen spelen geslaagd zijn. Ik denk dat elk kind zichzelf kon zijn. Ik zag ouders die dat ook helemaal oké vonden. Ik ben altijd afwachtend met het antwoorden van zulke vragen, omdat ik belang hecht aan de mening van anderen. Aan het eind vroegen ouders wanneer de volgende ontdekkingsnamiddag was. Er was nog geen volgende, ik wilde onze vuurdoop afwachten. Als ouders aan hun kind vragen 'wat vond je het leukst' en die antwoorden op hun beurt enthousiast met 'waterparels', 'mama omduwen' of 'alles!', dan geeft dan enorm veel voldoening. En tot slot. Als ouders op de vraag 'wat vond jij het meest waardevolst' dingen antwoorden zoals 'het samen-zijn met mijn dochter', 'dat hij zijn eigen drukke zelf kon en mocht zijn' en 'de kinderen alles met verwondering zien uitproberen en ontdekken', dan durf ik echt te zeggen dat deze eerste ontdekkingsnamiddag geslaagd was. Dan geniet ik zelf zo intens na. Dan ben ik vooral heel dankbaar dat ik dit kon doen, met jullie. Dat we het Hallo Ergo!-verhaal voor het eerst écht in't echt beleefden. Samen. Bedankt!
Uitkijkend naar een samen-vervolg op vrijdagnamiddag 19 augustus 2022. Janne zou zeggen 'ik kan bijna niet meer wachten'. Wel lieverd, mama ook niet.
Liefs
Nienke
header.all-comments