Nooit gedacht dat ik dit zou schrijven. Tot enkele maanden terug was er geen vuiltje aan de lucht. En nu, eind oktober, neem ik bijna afscheid van mijn job op het CAR. Mijn job als ergotherapeut bij kinderen met leer- en ontwikkelingsproblemen. Een job die ik 4,5 jaar lang graag deed. Nu, tijdens mijn opzegtermijn, nog. Het strafste van al? Dit is mijn keuze. Ik heb beslist een nieuwe weg in te slaan. En ja, ik heb er kei veel zin in!
Welke schoolloopbaan een kind ook volgt, later vormen we samen één maatschappij.
Dat ik mijn leven lang met kinderen wil werken, da's meer dan duidelijk. Toen ik jaren geleden op het CAR kon beginnen was ik zo blij, echt. Ik geniet ervan om kinderen op hun eigen tempo te zien openbloeien. Ik geniet ervan dat ze trots zijn op de kleine stapjes die ze zelf vooruit zetten. Geef toe, élk kind heeft zijn kwaliteiten. Misschien blinkt niet iedereen even hard uit op rekenen of taal, maar als je het mij vraagt blinkt élk kind uit in iets. Wat dat is, dat vraagt misschien wat zoekwerk, maar als je dat talent gevonden hebt, samen met het kind, dan ben ik ervan overtuigd dat zowel kind als context meer gaat geloven in mogelijkheden. Dat zag ik althans afgelopen jaren tijdens mijn job op het CAR. Lichtpuntjes, mogelijkheden, meer kijken naar wat kan in plaats van wat niet kan. Alleen zo kom je vooruit, toch? En dan nu, nog een week en dan zit mijn CAR-werk erop. Raar. Maar het voelt juist.
Op het einde van de zomer kreeg ik plots een andere aanbieding. Werken met kinderen, kinderen die het ietsje moeilijker hebben, in een schoolse context. BAM. Eerlijk? Dat klonk meteen ook als muziek in mijn oren... Van therapie in een therapielokaal naar samen met kind, ouders, leerkrachten, externen,... kijken hoe onderwijs, hoe deelnemen in de klas mogelijk is. Deelnemen als het ietsje moeilijker gaat. Elk kind wilt er toch gewoon bijhoren? Als ouder wil je ook dat je kind er gewoon kan bijhoren. Ook zij die anders zijn. Als er iets is waar ik in geloof is het het samenverhaal. Ooit al eens gehoord van de quote 'Samen is alles leuker!' ;-)? Juist ja, onze Hallo Ergo!-quote. Toch moest ik even nadenken over mijn keuze. Het kwam wat onverwacht. Meestal kies je voor een andere job omdat je huidige niet geheel aansluit bij jezelf. In mijn geval is dat niet zo. Ik heb altijd het gevoel gehad dat het CAR en ik een match was. Dat is ook zo. Maar dit... Ik ben intussen niet meer diezelfde persoon als 4,5 jaar geleden. Ik heb intussen een eigen visie gevormd, door de jaren heen. Ik ben zo fan van samen nadenken, samen zoeken, en tegelijk ook van enthousiasmeren en inspireren. Dit nu te kunnen gaan doen 'op de vloer', tja, dat kriebelde enorm. Dat probeer ik al binnen Hallo Ergo! en ik krijg daar zoveel energie van. Zoveel zin om dat ook in't echt te doen. - Inclusie. - 't Is een ding tegenwoordig. Ik geloof er oprecht in dat inclusie begint bij elk van ons. Eender waar. Welke schoolloopbaan een kind ook volgt, later vormen we samen één maatschappij. Ik wil maar zeggen: er bestaan geen supermarkten voor mensen met een beperking. Iemand zei me ooit 'in de winkel is er toch ook geen kassa type 4?'. Ik wil het inclusie-debat hier niet aangaan, maar ik geloof erin dat als je samen opgroeit en je openstelt voor de mogelijkheden van anderen, welke dat ook mogen zijn, dat onze maatschappij ietsje warmer zou zijn. Persoonlijke, misschien ietwat naïeve, mening. Dit hoeft daarom zeker niet de jouwe te zijn :-).
Je pikt je 'gewone' leventje dus terug op, wetend dat dat eindig is, maar nu nog niet.
Terug naar waar het hier om ging. Na een lang weekend alles op een rijtje te zetten hakte ik de knoop door. Ik besliste om mijn vaste job, die ik graag doe, op te geven voor iets nieuws. Iets nieuws waarvan ik denk dat ik dit ook graag zal doen. Zot eh?! Dat vond ik in begin ook. Je geeft dan je ontslag. Je opzegtermijn gaat in, in mijn geval 7 weken, en je denkt: oké, en nu? 't Is voor echt... maar toch nog even wachten tot je kan beginnen. Je pikt je 'gewone' leventje dus terug op, wetend dat dat eindig is, maar nu nog niet. Mentaal, onbewust, was dat dubbele gevoel toch aanwezig. Tegelijk ben ik ook dankbaar dat ik mijn CAR-job zo in schoonheid kon afronden. Niet rap-rap. Want ja, ik ga daar met een goed gevoel weg. Ik neem de ervaringen die ik daar opdeed mee, en de top-collega's die me mee maakten tot de persoon die ik nu ben zal ik nooit vergeten. Die 7 weken gaf ik nog het beste van mezelf. Voor de kinderen, voor de ouders, voor het team. Uitkijkend naar het nieuwe leuks dat lonkt om de hoek.
Vallen en opstaan en dat ook toelaten. Dan wordt dat mooie kantje misschien alsnog zichtbaar.
Afgelopen twee weken mocht ik al eens langs gaan op mijn nieuwe job om kennis te vergaren over het reilen en zeilen, de visie, de taken,... Amai. Echt. Mijn keuze werd tot nu toe alleen nog maar bevestigd door een goed gevoel. Dit gaat mijn ding zijn. Ik geloof erin. Ik heb zin om samen te gaan zoeken naar inclusie-mogelijkheden. Ik heb zin om samen te kijken wat zinvol kan zijn voor dat ene kind in de klas, maar nog meer naar datgene wat zinvol kan zijn voor heel de klas én de leerkracht. Ik ben me ervan bewust dat er tegenwoordig veel gevraagd wordt van leerkrachten en dat inclusie vaak eerder klinkt als 'pffff, dat ook nog', dan iets moois. Da's oké. Natuurlijk. Ik heb soms mijn handen vol met één kind in huis, laat staan met een gevarieerde groep kinderen in een klas. Da's een roeping als je't mij vraagt. Maar dus, als we nu eens samen gaan kijken hoe inclusie mogelijk is in plaats van of het mogelijk is? Samen zoeken naar mogelijkheden, met up's en down's. Vallen en opstaan en dat ook toelaten. Dan wordt dat mooie kantje misschien alsnog zichtbaar. Samen.
Dus... Nog een week en ik begin opnieuw! Ik waag de sprong. Het leven is te kort om niet te proberen, toch? Ik ga aan de slag in het onderwijs, wie had dat gedacht... Nog steeds met kids die meer individuele noden hebben, nog meer met het team errond. Op een plek waar een kind elke dag vertoefd. En dat voelt echt goed! Leerkrachten, let's do this! Ik geloof voor de volle 100% in jullie, nu jullie nog in mij ;-).
Liefs
Nienke
コメント