Ik ben 30. Yes!

Gisteren (9-2-2022) werd ik 30. Vandaag alweer 30+1 dag. Ik voel me prima, eigenlijk net hetzelfde als toen ik enkele dagen geleden 29 was. Gelukkig maar. Rond die nieuwe voordeur worden vaak heel wat toeters en bellen gehangen. Ik ben zelf niet zo'n eigen verjaardagsvierder. Vorige verjaardagen waren heel gewoon. Gewoon is prima als je't mij vraagt. Toch liet ik me dit jaar meeslepen in dit hele 'ik word dertig, da's iets speciaal'-verhaal. En ik moet toegeven, ik genoot er nog van ook. Ik trok jullie zelfs mee in het feestgedruis op social media en het voelde alsof die 30ste verjaardag de ideale gelegenheid was voor nieuwe dingen en nieuwe dromen. Eén van die dromen was een blog. Deze blog. Voor zij die het niet weten of mij niet kennen: ik hou van schrijven, van spelen met woorden, van taal, van alles wat maakt dat je iets op een bijzondere manier kan overbrengen op een ander. Dus voilà, vanaf nu blog ik! Ik vind het reuze cool!

Het begin

Afgelopen jaren leerde ik dat je soms bij jezelf moet beginnen om een waardevolle connectie met anderen te maken.

Daar zat ik dan, achter mijn computer, na te denken over wat ik in godsnaam zou schrijven. Meteen 'erin vliegen', 'knallen', 'de vrede verspreiden', jullie bombarderen met een berg onderbouwde praktijkvoorbeelden en therapie-ideeën,... Dat leek me er misschien wat over. Mmm, wat dan wel? In gedachten terug naar het begin van Hallo Ergo!, onze missie en visie nog eens opgehaald. Toen viel mijn frank. Hallo Ergo! staat voor simpel, toegankelijk en warm. Hallo Ergo! gaat om zijn wie je bent, iedereen is welkom, samen is alles leuker. Het begin van deze blogdroom gaat dus gewoon om mezelf. Om wie ik ben, om mijn verhaal. Los van wat andere denken en vinden. Misschien denken mensen nu 'dan gaat het toch niet om samen?'. Klopt, nu even niet, maar soms moet je beginnen bij jezelf om samen iets moois te kunnen creëren.

Mijn verhaal

Toen Janne geboren werd veranderde alles. Onze persoonlijkheid, onze relatie, ons leven. Alles.

Ik ben Nienke. Een jonge vrouw van 30 jaar oud, ergotherapeute van beroep. Ik woon in een bescheiden huisje, samen met mijn echtgenoot Joris en vinnige kleuter Janne. Met die vinnige kleuter hebben we afgelopen jaren onze handen vol gehad. Jawel, we hebben 'maar' één kind (die 'maar' zet ik erbij omdat we ons daar tot op heden nog steeds voor moeten 'verantwoorden' in de maatschappij), en toch, 'pfoeh', wat was het zwaar. Janne was een echte huilbaby. Dag en nacht. 24 op 7. Hadden wij ons het leven met een baby even anders voorgesteld. Totdat ze er was geloofden we in roze wolken, heerlijke babygeuren en slapend gesnurk. Niettegenstaande, begrijp me niet verkeerd, we zagen ze graag. We konden die kleine huilebalk diep vanbinnen voor geen geld van de wereld missen. En toch, de eerlijkheid gebied me te zeggen dat er momenten waren dat we ze wél even konden missen. Dat we de muren opliepen van wanhoop. Er waren momenten dat Joris en ik meer weenden dan lachten, dat we twijfelden of we wel gemaakt waren om ouder te zijn, dat we twijfelden aan onze gemaakte keuze om ouders te worden. Momenten dat we zowel overdag als 's nachts als koppel steeds weer ruzie maakten, omdat onze Janne weende, weende en weende en daar vooral niet mee ophield. Kortom, twijfels, angst, paniek, het werd voor ons plots dagelijkse kost. Lekker en voedzaam was het niet.

Alles heeft tijd nodig. Als je iets die tijd geeft, dan ontstaan er nieuwe ervaringen, mogelijkheden en inzichten.

Intussen is ze 4. Janne kreeg tijd als kind om op te groeien, wij kregen tijd om onze weg in het ouderschap te vinden. Ze gaat sinds september 2020 naar school en wat een mooi mensje is ze. Eigenlijk altijd al geweest als we nu, helder en wakker, op die moeilijke periode terugkijken. Het heeft haar ongetwijfeld ook heel wat moeite gekost om zich comfortabel te voelen, om blij te kunnen zijn, om rust te kunnen vinden, om haar weg te zoeken in al de prikkels die het leven zo plots na de geboorte op je afgooit. Ik durf te zeggen dat wij nu, 4 jaar later, onze roze wolk beleven. Ze is even roos als in de babyboeken wordt omschreven. Knalroos soms, da's Jannes lievelingskleur en echt geen idee waar ze dat vandaan heeft. Onze wolk ruikt heerlijk naar ontdekkende kleuter en zorgt na donderbuien voor mooie regenbogen. Het samen wenen is uitgegroeid tot samen lachen. Natuurlijk niet elke dag, we wenen nog steeds, af en toe en maken ook nog ruzie, af en toe. De manier waarop we hiermee omgaan is anders.

Ik leerde als persoon enorm veel uit die eerste jaren als ouder. Waar ik vroeger alleen zou zitten wenen, zorgend dat niemand me zag, kies ik er nu eerder voor om samen te wenen. Waar ik vroeger kost wat kost discussie vermeed, durf ik nu meer op mijn strepen te staan en aan mezelf te denken. Ik niet alleen. Joris ook. Janne ook. 'Ik' werd een mooi samenverhaal. Met zwoegen en zweten, ups en downs, voor elk van ons. We leerden onszelf beter kennen. We leerden elkaar nog beter kennen en we connecteerden als partners beter als nooit tevoren. Hoewel het soms heftig was bleven we geloven in elkaar. Alsof het zo hoorde te zijn, alsof we ondanks deze uitdaging het de moeite waard vonden om samen de top van de berg te bereiken. Da's liefde als je't mij vraagt.

Onze toekomst

Het is cliché, maar ik kan me geen mooiere toekomst voorstellen dan gewoon mijzelf te kunnen zijn bij hen.

Op 31 december 2020 vroeg Joris me ten huwelijk. Een vraag die op dat moment voor mij totaal onverwacht kwam. Geweend heb ik, tranen van geluk. We weenden samen, tranen van geluk. Afgelopen zomer, op 10 juli 2021 gaven Joris en ik elkaar het ja-woord, geflankeerd door ons mooie mensje, onze Janne. Het begin van de rest van ons leven samen. Die dag was zo eenvoudig, zo klein en tegelijk groots, zo mooi, zo helemaal Joris, Janne en Nienke. Als je mij nu vraagt hoe ik onze toekomst zie, dan zeg ik gewoon: samen met Joris en Janne. Meer hoeft niet. Wat op ons pad komt grijpen we. We zijn van nature nogal ondernemende types, dus ons pad zal niet vlak zijn, maar we bewandelen het samen.

Waarom dit bij Hallo Ergo!?

Met dit (breekbare) blogbericht wil ik tonen dat er naast mijn enthousiasme en blijheid ook gewoon Nienke is.

Social media is iets bijzonders. Je kan er zowat alles delen met de wereld en vaak is dat alles positief en blij. Het doel van Hallo Ergo! op social media is ook gewoon blijheid verspreiden, een beetje vreugde delen in onze soms wat zure en bekrompen maatschappij. Dus ja, 9 van de 10 keer komt er blijheid en enthousiasme op jullie af. Deze 1 keer op 10 komt er iets anders op jullie af. Iets breekbaars van mezelf, met toch ook dat vleugje hoop en goedheid. Want da's wie ik ben. Nienke, een vriendelijke enthousiasteling, met een gezonde portie 'joi de vivre'. Dus als je nu morgen, volgende week of volgende maand een nieuwe post van Hallo Ergo! op social media bekijkt, neem dan dat kleine stukje breekbaarheid mee in je perceptie van het bericht. Neem ons nogal hobbelige pad mee in wat je erbij denkt of voelt. Denk dan vooral bij jezelf 'die van Hallo Ergo! zijn ook gewoon maar mensen zoals jij en ik'. Want dat zijn we echt, en daar ben ik verdomd trots op.

Liefs

gewoon Nienke